- шинчалаш
- Г. сынза́лаш -ам ржать; издавать ржание (о лошади). Кӱ шнӧ кӱ дырчӧ кӱ дырта, ӱлнӧ чома шинчалеш. Ю. Артамонов. Наверху гром гремит, внизу жеребёнок ржет. Куанен шинчалыт имне-шамыч, пылышым шогалтыл йыр ончат. М. Казаков. Радостно ржут лошади, смотрят кругом, навострив уши.// Шинчал колташ заржать, издать ржание. (Имне) шеҥгел кок йолжо дене шогалын, талын шинчал колтыш. «Ончыко». Лошадь, встав на дыбы, громко заржала.
Марийско-русский язык (Марла-рушла мутер). 2009.